Gisteren de nieuwe Jim Jarmusch gezien. Een paar bedenkingen:
– Detroit. Natuurlijk. Geen mooier icoon van verval.
(En het Michigan Theater, met die auto’s erin geparkeerd.)
– En alles draait en blijft maar draaien, als dervishen.
– Barok. Blasé. Briljant.
– Einstein, Shakespeare.
Sommige namen zijn zo groot dat wat je er ook mee doet altijd naar een cliché ruikt.
– Een vampier die reislectuur inpakt en Infinite Jest naast Kafka en de Quijote legt,
Ooit zet ik dit vooraan in een boek.
Alleen heb ik de roman die erbij past nog niet geschreven.
Dat wordt, wellicht, mijn volgende. (Na deze.)
Хотите —
буду от мяса бешеный
— и, как небо, меняя тона —
хотите —
буду безукоризненно нежный,
не мужчина, а — облако в штанах!
“If you prefer,
I’ll be pure raging meat,
Aan de bushalte stond een vrouw met een lichtroze jas. Er stond wind, het was fris, dus probeerde ze haar kap op te zetten. Moeizaam, want motorisch was ze niet zo sterk, worstelde ze met de wind, het puntje van haar tong tussen haar lippen. Telkens weer won de wind. Het spel ging een hele tijd door: rechterhand, linkerhand, kap bijna op, touwtjes proberen pakken om ze aan te trekken, windstoot, kap weer af.
Lees meer1. Als je een auteur niet kent, is een boek kopen altijd gokken. Een kortverhaal is de ideale kennismaking.
2. We willen wel lezen, maar we hebben geen tijd, en een kortverhaal is … ja … kort.
3. We hebben geen boek bij, maar het internet vergezelt ons tegenwoordig tot op het toilet. Dus: online lezen kan altijd.
iStoire.be -een online magazine over lezen & schrijven- telde die drie dingen bij elkaar op tot een nieuw concept: elke eerste van de maand geven ze een gratis kortverhaal weg.
Lees meerEen vreemdeling zou het dorp zo voorbijlopen, zonder het op te merken, omdat het er eigenlijk niet meer is en er dus nauwelijks nog iets voorbij te lopen valt. Ik zeg nauwelijks omdat zelfs hier, in deze onbenullige uithoek, de werkelijkheid weigert samen te vallen met zo een eenvoudige ja-nee opvatting van de dingen, zoals een dorp – geen dorp. Want ook al is het fysieke dorp vrijwel geheel verdwenen – op een enkel huis na,
Lees meerDans la maison – François Ozon
Met Dans la maison levert Ozon, ondanks het barslechte einde, een van zijn meest beklijvende films af. En dat ligt niet alleen aan het onwaarschijnlijk sexy accent waarmee Kristin Scott Thomas de taal van Molière spreekt.
In een hypergestileerde cameravoering trekt Ozon je de wereld van Germain Germain binnen, een enigszins verbitterde leraar literatuurgeschiedenis in een middelbare school. Zijn leven is even leeg en nutteloos als het kasboek van de kunstgalerij van zijn vrouw,
Lees meer(c) ArtDecaux
Daarnet op de donkere straathoek:
in smalle driehoek tussen het opstaande vlak en het opengeklapte glas balanceert, een voet op een wankel trapje, het andere achteruit gestrekt om te vermijden dat hij als een insect tussen deze grote presse-papier wordt geplet, de affiche-plakker. Met vlugge vingers wisselt hij een rol: weg met de soep, hier met het ondergoed. Een supersized mot die rondfladdert in een gele piramide van licht.
Heel even,
Lees meer(c) Little Matador – Sandra Jordan
Stierengevechten maken mij altijd een beetje misselijk. Zelfs op televisie. Meestal gaat het lot en lijden van de stier mij meer aan het hart dan dat van de matador -ook al is dat tot op zekere hoogte hypocriet voor iemand die zoveel van steak houdt.- Maar toch is Little Matador een absolute must-see.
Desnoods doe je gewoon even je ogen dicht elke keer als er een stier in beeld verschijnt.
Lees meerJan Wauters, die zichzelf ooit ‘een draadzitter’ noemde, ‘zoals de zwaluwen’. Omdat hij het meeste hield van ‘kijken en beschouwen’. Jan Wauters, voor wie men het woord kleurenradio uitvond en wiens commentaarstem voetbalfans zo na aan het hart lag dat ze hun transistors meenamen naar het stadion. Jan Wauters, legende. Nooit gedacht dat hij en ik meer gemeen hadden dan een pak rijuren op een motor.
Nooit gedacht ook dat ik ooit zijn prijs ging winnen,
Lees meer(c) Andreas Gursky
Van sommige kunst word je boos, van andere blij. Er zijn beelden die je doen nadenken, en beelden die met zo’n klap binnenkomen dat je ze alleen maar kan voelen. Sommige kunstwerken doen je zwijgen, van andere ga je praten. Van heel sommige ga je zelfs anders ademen. Wijder.
Fotograaf Andreas Gursky maakt zo’n beelden. Op het eerste gezicht is het vooral die wijdsheid, het allesomvattende van zijn foto’s dat je in het beeld zuigt.
Lees meerJe vraagt 10 schrijvers om een kortverhaal over vuur te schrijven, een thema waar je echt alle kanten mee uit kan, en kijk: bij twee auteurs, allebei geboren in 1962, duiken Ariadne en de Minotaurus op, een legende waar werkelijk geen vlammetje in voorkomt. Toeval?
Dan blijkt dat de ene in Oxford woont en de andere in Cambridge. Rivaliteit tussen de oude universiteiten? Een inside joke? Of een verborgen boodschap van Mark Haddon voor Ali Smith?
Lees meer
Tango
Laat er geen misverstand over bestaan: wij waren er voor pizza. Op motorlaarzen danst men niet. En al helemaal geen tango. Hoewel er zelfs wat dat betreft enige normvervaging schijnt op te treden; nogal wat jongens stuurden hun dame ongegeneerd op hun turnsletsen over de betonnen vloer. Call me conservative, maar ik vind dat ongepast.
Wanneer een vrouw zo veel moeite doet om zich tegen alle wetten van de fysica in niet alleen op zo’n dunne hakjes staande te houden,
Lees meer
(c) Bieke-Depoorter – I’m about to call it a day
De eerste keer dat ik Bieke Depoorter ontmoette, heb ik haar totaal over het hoofd gezien. Nochtans was de mensenstroom die van op de tarmac de luchthaven van Sarajevo binnensijpelde niet zo groot. En wist ik min of meer op wie ik stond te wachten. Zij had er geen idee van hoe ik eruit zag. En toch was zij het die uiteindelijk subtiel op mijn schouder tikte.
Zeven liefdes die hadden kunnen zijn. Zeven kleine haperingen die de wereld uit zijn baan brengen. Zeven verhalen over mensen aan wie het geluk op een haar na ontglipt. Want hoe harder ze proberen de obstakels van het leven te ontwijken en het noodlot voor te zijn, hoe onherroepelijker ze hun eigen ondergang bespoedigen. Daarna volgen al te herkenbare misverstanden, leugens en zelfbedrog. Er is geen mens die we zo vaak & zo kundig voorliegen als onzelf.
Lees meer(marcel)
‘Een grote of een kleine?’ vroeg hij nog. Met een hele vette r.
Daarna begonnen zijn handen op automatische piloot aan een reeks goed geoefende en daardoor geroutineerde handelingen, zonder op de rest van zijn lichaam te wachten. Dat bleef gewoon een beetje doelloos achter de bar staan, terwijl naast hem de koffiemachine siste en pruttelde. Zelf stond ik al even doelloos aan de andere kant van de toonbank. Te wachten.
Lees meer
Het was de vierde keer dat ik hem zag.
The Ballad of Sexual Dependency.
Elke keer is anders, merkwaardig genoeg, en tegelijkertijd op een vreemd geruststellende manier toch altijd hetzelfde.
Anders, niet alleen omdat elke versie van de Ballad lichtjes verschillend is, maar vooral omdat dit eigenlijk een spiegel is. Een waanzinnige vervorm- en vergrootspiegel van meer dan 700 dia’s waarin je alle levens die je hebt geleefd of had kunnen leven -for better or worse- aan je voorbij ziet flitsen.
Lees meer
Gisteren viel er iets bijzonders in mijn elektronische postbus. Iets ongewoons.
Iets wat bijna haaks staat op het medium.
Een heuse nieuwjaarsbrief.
De afzender was mijn vroegere lerares dictie, Anita Daldina.
Het onderwerp een boek: Meisjes, Moslims & Motoren.
En de openingszin zo mooi dat ik de brief niet niet kan delen:
“Nieuwjaarsbrief 2012: de overgang van oud naar nieuw en ja, er is nog hoop.”
Lees meer
‘Niets is saai,’ zei de kat na een tijdje.
‘Dat klopt,’ zei de hond. ‘Als je het langs de juiste kant bekijkt, is alles interessant.’
En hij ging een beetje verliggen om zijn niets beter te kunnen bekijken.
Op vraag van De Standaard der Letteren schreef ik mijn Grote Verwachtingen
voor 2012 neer. Verder lezen kan hier Ergens.
“Hope is definitely not the same thing as optimism. It is not the conviction that something will turn out well, but the certainty that something makes sense, regardless of how it turns out.”
[Václav Havel, Disturbing the Peace (1986), Chapter 5 : The Politics of Hope]
Praag, winter 1989
Het sneeuwt op de bruggen. De fluwelen revolutie is net voorbij – de laatste zachte vlokken ervan dwarrelen nog neer op de straten.
Vandaag tijdens het researchen over een recept voor kunst gestruikeld. Ik geef het hieronder even mee.
Met dank aan Mark Rothko – “the recipe of a work of art – its ingredients – how to make it – the formula.”
Lees meerAnderhalf uur lang kijkt een volle zaal volstrekt verstild naar het podium – bijna met ingehouden adem, zo lijkt het wel. Om dan als één man op de staan en het kleine mannetje op het podium te overspoelen met een tsunami van applaus, een aanzwellend en aanhoudend naar adem happen van ritmisch geklap. Een cameraman probeert in het te felle schijnsel van een vertwijfeld lampje de golf van emoties te vatten die het publiek overspoelt;
Lees meer
Het mooiste, het diepste, het leukste.
Boekentip.nl vroeg me om de grote boekenliefdes van mijn leven op een rij te zetten. Niet makkelijk, vond ik, dus ik heb me laten leiden door een flinke dosis serendipiteit. Op mijn nachtkastje vond ik Shaun Tan’s ‘Verhalen uit een Verre Voorstad’ terug. Wie zo’n grote gevoelens in zo weinig letters kan vatten, is een meesterlijk auteur. Net als zijn Rode Boom is dit een boek om met je hart te lezen,
Lees meerOp vraag van Boekentip.nl mijn eigen smaak & boekenkast eens onder de loupe genomen.
Het volledige interview met alle tips vind je vanaf 28/11 op www.boekentip.nl –
maar omdat het kiezen zo moeilijk was, hier alvast de laatste ‘voorronde’ .
Het liefst had ik deze twee samen getipt:
“Weight van Jeanette Winterson en The Penelopiad van Margaret Atwood, allebei verschenen in een heel mooie uitgave bij Canongate.
Lees meer
Muziek voor bij het lezen:
Hier vind je de volledige playlist van de soundtrackpagina die achterin Diggers staat.
Dat er zoveel muziek in het boek geslopen is, is helemaal vanzelf gebeurd. Heel natuurlijk. Zonder zoeken.
Al van bij het begin vond ik dat alle hoofdpersonages een eigen muzieksmaak moesten hebben. Om hen via die muziek verder uit te tekenen. Voor Pieter werd dat uiteraard klassiek,
Lees meer
‘Ik vind het heel belangrijk om te stellen dat een kinderboek geen minder boek hoeft te zijn. Het is nog steeds mijn lievelingsafdeling in een bibliotheek.’
Zelden iemand met zoveel liefde over een prentenboek zien spreken als regisseur Gust Van den Berghe. We hadden het over Een clown van God, voor DSLetteren, maar zijn ongewilde pleidooi strekte verder dan dat.
Sommige mensen worden aangestuurd door één absolute, allesoverheersende drive, en zijn daar door niets of niemand vanaf te brengen. Bewonderenswaardig of beperkend? Genieën of wereldvreemde rare vogels? Ik kom het thema tegenwoordig overal tegen, ook in deze Schaak-novelle van Stefan Zweig, een kleinood uit 1942.
Lees meer
