#drukinkt – zomerleugens

Zeven liefdes die hadden kunnen zijn. Zeven kleine haperingen die de wereld uit zijn baan brengen. Zeven verhalen over mensen aan wie het geluk op een haar na ontglipt. Want hoe harder ze proberen de obstakels van het leven te ontwijken en het noodlot voor te zijn, hoe onherroepelijker ze  hun eigen ondergang bespoedigen. Daarna volgen al te herkenbare misverstanden, leugens en zelfbedrog. Er is geen mens die we zo vaak & zo kundig voorliegen als onzelf.

Veel verhalen zijn zo klein, zo herkenbaar, dat ze bijna banaal zijn. Toch, misschien net daarom, zijn er een paar meesterwerkjes bij. Niet alleen omdat Schlink een meesterlijk verteller is, maar vooral omdat hij als geen ander de kunst van het halfopen einde beheerst.

Nadat hij zijn personage met kleine, bijna onzichtbare weerhaken in zijn lezer heeft verankerd, zet hij, net te vroeg, het slotakkoord in, om dat vrijwel meteen weer af te breken. Heel even toont de afloop zich, een vis onder het wateroppervlak, die net voor je er echt bij kan komen, weer wegduikt in het donker.  Ook al is er op dat moment maar één mogelijke afloop meer, de aarzelende vluchtigheid van het einde vervult de lezer met een onstilbaar verlangen het laatste stuk zelf in te vullen. Precies die timing maakt van deze melancholieke verhalen kleine klankkasten waarin onze eigen gevoelens resoneren. Soms zoet, soms bitter. Want meegezogen door het verhaal, merkt de lezer te laat dat hij in zijn poging een glimp van de catharsis op te vangen verder voorover leunde dan hij dacht en dus tuimelt hij kopvoor de modderige vijver van zijn eigen halve waarheden en vergeten herinneringen in. En precies daardoor brengt Schlink zijn lezers dichter bij zichzelf dan met welk slot ook.

*note to self: kon je nu echt niet kiezen tussen dat beeld met die vis, en die vergelijking met muziek?