#KleineGroteSchoonheid – I’m about to call it a day

(c) Bieke-Depoorter – I’m about to call it a day

 
De eerste keer dat ik Bieke Depoorter ontmoette, heb ik haar totaal over het hoofd gezien. Nochtans was de mensenstroom die van op de tarmac de luchthaven van Sarajevo binnensijpelde niet zo groot. En wist ik min of meer op wie ik stond te wachten. Zij had er geen idee van hoe ik eruit zag. En toch was zij het die uiteindelijk subtiel op mijn schouder tikte. 
Of wij die journalisten waren, die haar kwamen ophalen? 

Precies dat is ook de kracht van haar werk. Onvoelbaar, onzichtbaar en toch aanwezig zijn. Alles zien en niets verstoren. In één beeld meer over een mens of een gezin vertellen dan zijn psycholoog na een jaar van wekenlijkse sessies zou kunnen doen.

‘c) Bieke Depoorter – Oe Menya

Een mensenleven vatten in één ogenschijnlijk snapshot. Want Bieke’s foto’s zien er vaak bedrieglijk eenvoudig uit. Zo naturel dat ze bijna willekeurig lijken. En toch is het moment altijd perfect. En lukt het haar net genoeg contact te maken om de vaak super-intieme beelden (zoals de bijna slapende vrouw die gehuld in niets dan eenzaamheid in bed ligt) een warmte te geven waardoor ze de val van het voyeurisme feilloos weet te omzeilen.

Bieke slaagt erin iedereen, zelfs in de pijnlijkste stiuatie, in zijn volle menselijke waardigheid te tonen.  Omdat zij van vreemden houdt, en vreemden van haar. Haar fotografie is het tegenovergestelde van uitlach-tv. Misschien is dat wel de hoofdreden dat ik er zoveel van hou.

Intussen heeft ze haar Russische omzwervingen (gebundeld in het boek Oe Menya) aangevuld met een Amerika-reeks: I’m about to call it a day. Ze is alleen maar beter geworden. Ik kan alleen maar herhalen wat ik na 2 dagen Bosnië ook al wist: hou deze in de gaten, want dit wordt een hele grote madame.

 

Info over de tentoonstelling in Gent vind je hier; World Press 2012 is te bekijken op dezelfde locatie, met o.a. sterk werk van Alexander Taran en Donald Weber.