Gisteren de nieuwe Jim Jarmusch gezien. Een paar bedenkingen:
– Detroit. Natuurlijk. Geen mooier icoon van verval.
(En het Michigan Theater, met die auto’s erin geparkeerd.)
– En alles draait en blijft maar draaien, als dervishen.
– Barok. Blasé. Briljant.
– Einstein, Shakespeare.
Sommige namen zijn zo groot dat wat je er ook mee doet altijd naar een cliché ruikt.
– Een vampier die reislectuur inpakt en Infinite Jest naast Kafka en de Quijote legt,
To use or not to use? The #
Toen ik onlangs een hashtag gebruikte op FB, kreeg ik meteen een storm van verontwaardigde reacties over me heen. Dat zulks ongelofelijk onhip is, en tegen alle digitale etiquetteregels van social media. #fail
Dat het gebruiken van een # buiten Twitter of een soortgelijke omgeving niet alleen nutteloos is, maar ook gewoon dom overkomt, want dat het daar nergens toe dient, en alleen maar een overbodig ornament is,
Lees meerDans la maison – François Ozon
Met Dans la maison levert Ozon, ondanks het barslechte einde, een van zijn meest beklijvende films af. En dat ligt niet alleen aan het onwaarschijnlijk sexy accent waarmee Kristin Scott Thomas de taal van Molière spreekt.
In een hypergestileerde cameravoering trekt Ozon je de wereld van Germain Germain binnen, een enigszins verbitterde leraar literatuurgeschiedenis in een middelbare school. Zijn leven is even leeg en nutteloos als het kasboek van de kunstgalerij van zijn vrouw,
Lees meer(c) Little Matador – Sandra Jordan
Stierengevechten maken mij altijd een beetje misselijk. Zelfs op televisie. Meestal gaat het lot en lijden van de stier mij meer aan het hart dan dat van de matador -ook al is dat tot op zekere hoogte hypocriet voor iemand die zoveel van steak houdt.- Maar toch is Little Matador een absolute must-see.
Desnoods doe je gewoon even je ogen dicht elke keer als er een stier in beeld verschijnt.
Lees meerJe vraagt 10 schrijvers om een kortverhaal over vuur te schrijven, een thema waar je echt alle kanten mee uit kan, en kijk: bij twee auteurs, allebei geboren in 1962, duiken Ariadne en de Minotaurus op, een legende waar werkelijk geen vlammetje in voorkomt. Toeval?
Dan blijkt dat de ene in Oxford woont en de andere in Cambridge. Rivaliteit tussen de oude universiteiten? Een inside joke? Of een verborgen boodschap van Mark Haddon voor Ali Smith?
Lees meerOnder het motto ‘Geen grotere helden dan zij die elke week in de huiskamer komen’ vroeg #KnackFocus zeven schrijvers naar het tv-personage dat hen het meest inspireert, amuseert of irriteert.
Het was een moeilijke keuze tussen het gevatte cynisme van Anna uit This Life, de weelderige boezem van Xena en de stugge sociale onhandigheid van Saga Noren, maar je alter ego kies je niet – dus graag willen of niet, uiteindelijk bleef mijn blik in de TV-scherm-spiegel hangen bij een absolute anti-held:
meet Walter White –
Lees meerDe inwijding – Margaret Mahy
Ik schrijf te veel posts met deze tag, de laatste tijd. Het lijkt wel alsof alle auteurs uit mijn jeugdjaren plots het loodje leggen. Margaret Mahy gaf mij een imaginair vriendje dat ik nooit vergeten ben. Een jongen die Sorry heette. Een jongensheks met een hart van koekenbrood. Nochtans was ik in eerste instantie niet blij met dit kerstcadeau. Ik vond de cover aartslelijk (dat is hij ook, ik had gelukkig toen al smaak),
Lees meer
(c) Bieke-Depoorter – I’m about to call it a day
De eerste keer dat ik Bieke Depoorter ontmoette, heb ik haar totaal over het hoofd gezien. Nochtans was de mensenstroom die van op de tarmac de luchthaven van Sarajevo binnensijpelde niet zo groot. En wist ik min of meer op wie ik stond te wachten. Zij had er geen idee van hoe ik eruit zag. En toch was zij het die uiteindelijk subtiel op mijn schouder tikte.
Zeven liefdes die hadden kunnen zijn. Zeven kleine haperingen die de wereld uit zijn baan brengen. Zeven verhalen over mensen aan wie het geluk op een haar na ontglipt. Want hoe harder ze proberen de obstakels van het leven te ontwijken en het noodlot voor te zijn, hoe onherroepelijker ze hun eigen ondergang bespoedigen. Daarna volgen al te herkenbare misverstanden, leugens en zelfbedrog. Er is geen mens die we zo vaak & zo kundig voorliegen als onzelf.
Lees meer
Het was de vierde keer dat ik hem zag.
The Ballad of Sexual Dependency.
Elke keer is anders, merkwaardig genoeg, en tegelijkertijd op een vreemd geruststellende manier toch altijd hetzelfde.
Anders, niet alleen omdat elke versie van de Ballad lichtjes verschillend is, maar vooral omdat dit eigenlijk een spiegel is. Een waanzinnige vervorm- en vergrootspiegel van meer dan 700 dia’s waarin je alle levens die je hebt geleefd of had kunnen leven -for better or worse- aan je voorbij ziet flitsen.
Lees meer
Natuurlijk valt er van alles aan te merken op The Hunger Games – voor de goede orde, ik heb het hier over de trilogie, niet over de film – en ik zal dat zo meteen met veel plezier doen, maar zelfs los van de hype valt het niet te ontkennen:
(the girl on) fire is really catching.
Wie na de eerste twintig bladzijden niet heeft afgehaakt, is hooked voor bijna 1400 pagina’s nachtlectuur.
Lees meer
Dit is geen brief, en zo ben ik ontslagen van de verplichting je aan te spreken en je samen te vatten – wat goed is, aangezien wij elkaar niet kennen en er bijgevolg niets samen te vatten valt. Wat er tussen ons is gebeurd, zal gauw genoeg blijken, en kan, in dit soort tekst, gerust zonder aanspreking verteld en vervolgd worden.
Lees meerEn ook Diggers heeft een wild weekend gehad:
boek & schrijfster waren te gast in Trendiez op RTV, en dat is het gezelschap van
niemand minder dan Nicole & Hugo.
Een gesprek over ambitie, valse Vlaamse bescheidenheid & een misschien-TV-reeks.
Herbekijken kan hier!
Ook op Crimezone.nl nog een leuk compliment opgeduikeld, van een West-Vlaming – die tellen in deze dubbel :)
Lees meerAls het niet voor hem was geweest had ik het nooit gedaan.
Het moet gezegd, er zijn weinig mannen voor wie ik zoiets over heb: zonder avondeten op een te vroege overvolle trein klauteren, platgedrumd worden in het station door 10000-en medemensen die, nu alle gloeilampen thuis stilaan verplicht door spaarlampen vervangen zijn, per se naar het Lichtfestival willen gaan kijken, 40 minuten op een snokvolle tram the long way round rond Gent rijden,
Goeiemorgen morgen!
Het zijn weer fijne dagen: terwijl ik gisteren tussen Nicole&Hugo in de RTV-studio zat om de kersverse tweede druk van Diggers & de trailer voor te stellen in Trendiez (uitzending dit weekend), zat mijn virtuele en vooropgenomen alter-ego op kanaal Z met Ianka Fleerackers over het boek & de misschien-serie te praten.
Herbekijken kan hier.
Lees meerVanochtend Diggers gespot in De Leesfabriek! En als jongeren iets goed vinden, is dat een extra compliment, niet alleen omdat zij de toekomst van het lezen zijn, maar vooral ook omdat ze geen blad voor de mond nemen. De volledige, onverpakte, recht-door-zee-se recensie kan je hier lezen. Dit is alvast het veelbelovende begin:
“Onheilspellend sfeertje in een “meesterlijk” geschreven boek. Da’s toch mooi voor je debuutroman. Gaea Schoeters’ roman ‘Diggers’ is maar liefst 500 pagina’s en leest als een trein,
Lees meer“Diggers is een opmerkelijke thriller, met gebeitelde hoofdpersonages, dramatische wendingen en beeldschone zinnen. Schoeters schrijft als een schilder, impressionistisch en barok (…) Ik kan enkel hopen dat het boek toch nog televisie wordt, want Diggers is een van de zeldzame misdaadromans die het etiket ‘literaire thriller’ absoluut verdienen.”
Een dubbel compliment omdat de recensente van dienst, Johanna Spaey, zelf al een paar WOI-romans op haar naam heeft staan. Merci!
Verder lezen kan hier of hieronder.
Lees meer“Ik wil meer verkopen dan Stieg Larsson.”, lachte auteur Gaea Schoeters tijdens haar interview met ZiZo. De verkoop van haar nieuwste boek, ‘Diggers’, gaat wat dat betreft alvast de goede kant uit. Na amper twee maanden is de meer dan zeshonderd bladzijden dikke roman al uitverkocht. De tweede druk zal niet lang op zich laten wachten.
*Nvdr: hij rolt, as we speak, van de persen!
Dit interview verschijnt deze week in het nieuwe nummer van ZiZo Magazine.
Lees meer
Wie het Radio 2 interview op 10 november gemist heeft, kan het hier opnieuw beluisteren.
Ook Patrick Van Wanzeele, de ‘digger’ bij wie ik voor mijn research terecht kon, vertelt een stuk van zijn verhaal. Voor de opnames spraken we af in de Yorkshire Trench & Dug Out, een site vlakbij het kanaal van Boezinge, die in 1992 voor het eerst door de Diggers verkend werd. Deze loopgraaf ontstond na de eerste gasaanval op Ieper in 1915,
Lees meer
‘De grens tussen goed & kwaad is volgens mij een soort tripdraad, die we eigenlijk allemaal wel weten hangen, maar waar we door omstandigheden soms tijdelijk blind voor zijn…’
Dat en meer in een heel leuk gesprek over Diggers met Michael De Cock voor het boekenprogramma Onder Cover op ATV.
Lees meer
11/11/2011
Straks weerklinkt hier vlakbij de Last Post. Ik probeer intussen aan Charlotte van VlaanderenVandaag (voor de snelzoekers, op minuut 20.20) uit te leggen hoe de oorlog voelde voor de jongens zelf. Want als me één ding is bijgebleven uit de research, dan is het dat wel. Hun angst. In die eindeloze, donkere nachten. Luisterend naar de jammerende gewonden op het slagveld. Vlakbij, maar toch te ver. Hulpeloos.
Lees meer
‘De Vlaamse thriller heeft er een ster bij,’ schrijft John Vervoort in #DSLetteren, en hij geeft er Diggers maar liefst ****.
‘Zelden is er in Vlaanderen een ambitieuzer thrillerdebuut geschreven dan Diggers. Bewonderenswaardig is ook de sterke combinatie van cliffhangers en onverwachte wendingen met een doorgedreven analyse van de karakters van de personages (…) Schoeters verdient lof voor haar kennis van de periode, haar talent om een complex verhaal nergens echt te laten ontsporen en haar stilistische bravoure.’
Lees meer
Vanochtend goed nieuws bij het ontbijt: Diggers wordt geprezen in Boek!
‘In Diggers weet Gaea Schoeters de spanning danig op te voeren rond archeoloog Arne Overstijns en de foute projecten waarin hij terecht komt. Haar 600 pagina’s lange debuut telt geen bladzijde te veel.’
Lees meer