17/10/2020, DSAvond — “U daar, ja, u. U bent de redder van de cultuur. Koop het nieuwe boek van Gaea Schoeters, koop Mothership van Flying Horseman, huur online de films die Film Fest Gent aanbiedt – sleep die cultuur met karrenvrachten uw huis binnen.” Met die fijne aanbeveling besloot collega Roderik Six zijn column  over de falende noodfondsen voor de cultuursector in De Standaard.

Lezen kan hieronder.

Ik ga komend seizoen weer recenseren, voor verschillende media. Het is een delicaat vak, dat vele vormen aanneemt — die lang niet allemaal even gelukkig zijn. Marja Pruis schreef er recent nog een interessant stuk over in De Groene Amsterdammer, waar ik tot mijn vreugde Updike’s Zes Vuistregels zag opduiken, die ik zelf ook graag hanteer. Wat niet zeggen dat ik er nooit tegen zondig.

Hierbij:

John Updike’s 6 Rules for Constructive Criticism

How to assess other people’s work graciously and fairly

My rules,

Een gemeente vraagt aan een aannemer om een brug te bouwen, en vertelt hem vervolgens dat het geld op is. Gevolg: de brug blijft half-afgewerkt staan. Doe hetzelfde met een kunstenaar en hij bouwt je twee bruggen, uit liefde voor de kunst en om te bewijzen dat hij zijn subsidies waard is.
 Zegt de chirurg: “Ik doe deze operatie gratis, want de patiënt beloofde exposure.” Zegt de CEO: “Ik doe deze job gratis omdat ik ervan hou,

14/01/2018

Laat ons hopen dat de vooruitblik van letterenchef Veerle Vanden Bosch klopt, en het glazen plafond in de letteren effectief barsten begint te vertonen in 2019.

Alleen weet ik niet of ik haar optimisme onverdeeld deel. Tijdens het werkcongres van de VAV Vlaamse Auteursvereniging kwam dit punt ook uitgebreid aan de orde in het debat over literatuurbeleid, waar ik hierover mocht debatteren met o.a. Koen Van Bockstal van het Vlaams Fonds voor de Letteren.

11/10/2018 Wie de L-day in Leuven miste, had ongelijk. Maar wie toch nog mijn bijdrage aan het debat over rolmodellen en het belang van BGLTQ-literatuur wil horen, kan hier terecht. 

Dinsdag publiceerde ik een opiniestuk (kan je hier nalezen) waarin ik aantoon hoe Nieuws Rechts en vooral N-Va de rechtstaat uithollen en omvormen tot een veiligheidsstaat naar Israëlisch model. Het grootste risico daarvan, schreef ik, is dat we de maatschappij opdelen in twee soorten mensen: goedmenende burgers en mensen die we als een veiligheidsrisico beschouwen, met name moslims. Kortom: in naam van de veiligheid stigmatiseren we een volledige bevolkingsgroep op basis van afkomst,

Ik heb de afgelopen week zeven vluchten genomen, tussen -voornamelijk- Europese luchthavens. Daarbij ben ik vier keer gefouilleerd, vier keer geswipet op drugs/andere zooi, mijn biometrische kenmerken zijn twee keer gescand (waardoor ik bijna twee keer mijn vlucht miste omdat de machine last had met mijn paspoort), en ik ben vijf keer gebodyscand. Mijn schoenen zijn vijf keer extra door de scanner gegaan en mijn baggage is twee keer geswipet.

Fraaie recensie over Het Kanaal in De Reactor!

“Een theatertekst is per definitie hybride. Hij heeft een zekere autonomie, maar verwijst steeds ook naar iets wat hij (nog) niet is: een theatervoorstelling. Je zou kunnen zeggen dat een theatertekst voortdurend voorbij zijn papieren grens wijst en vraagt naar een omzetting in theatertekens.

Het theater heeft zich op een bepaald ogenblik in zijn geschiedenis terecht geëmancipeerd van de literatuur en heeft het ‘spel’ als zijn absolute vertrekpunt genomen.

Een volstrekt vijandige omgeving. Oorlogsgebied. Of juister: een jungle, want een oorlog heeft regels, althans in theorie. Een speelplaats niet. Kinderen zijn een wreed ras, dat ongehinderd door ethiek of moraal plundert, vernielt, geweld pleegt. Fysiek en verbaal. Beesten zijn het, die volgens een simpele hiërarchie van anciënniteit en brutaliteit regeren met de wet van de sterkste. Een apenrots. Waar wie goed van inborst is, zwijgt als de zwakste de kop wordt ingeslagen, omdat hij anders de volgende klappen vangt.

28/07/2017 –

De fanmail van vandaag:

Bericht inhoud:

geachte

ik ben verbaasd over de wat mij betreft ontstellende oppervlakkigheid in het boek ‘De kunst van het vallen’. Wat lees ik, op pagina 33? “Want wat wij het lot noemen, is niets meer dan het toeval dat de vorm van onze wensen aanneemt.” Even later: “Of juister: het is onze wens die het toeval herschikt tot precies die gebeurtenis die ons goed uitkomt”. Wat een onzinnen.

Op 18/7 en 21/7 spelen we op de Gentse Feesten #Schaduwtrein in Nest. Partner in crime Trui Hanoulle bracht een groep niet-begeleidde minderjarige vluchtelingen samen met een groep Steinerschool-jongeren “voor wat theaterworkshops”; stage-begeleider/regisseur Neil Lewis zou de trein mee op de sporen zetten. Daarna liep het project, naar goede gewoonte, een tikje uit de hand, en draaide ik samen met componist Annelies Van Parys, gitarist Maarten Vandenbeemden, sopraan Naomi Beeldens, danscoach Adams Mensah, kunstenaar Anneleen De Causemaecker,

Op 5 juli debatteerde ik in de Brusselse beursschouwburg met Bent Van Looy over cultuur.

“In de Brusselse Beursschouwburg kruist schrijfster en journaliste Gaea Schoeters vanavond de degens met kunstenaar, muzikant en televisiepresentator Bent Van Looy in een debat over het toegankelijk maken van kunst. ‘Uppercut’ is een debatreeks van De Morgen, Passa Porta en Beursschouwburg.”

Ik pleitte voor diepgang, Bent voor verbreding. Maar gelukkig vonden we elkaar, ergens.

Een verslag van onze sparpartij kan je hier nalezen.

28/6/17 – schitterend nieuws! Dankzij de liefde en het lef van uitgeverij Kartonnen Dozen en de uitgeefsubsidie van het Vlaams Fonds der Letteren verschijnt de theatertekst van Het Kanaal nu ook als boek. Boekvoorstelling ergens deze zomer, boekjes te koop op Theater aan Zee waar we spelen op 3,4,5 augustus en op Antwerp Queer Arts Festival op 11/8. Boekhandels kunnen bestellen bij Epo vanaf 20/7 en u kan bestellen in de boekhandelvanaf morgen! Jeuij! Prachtig hebbeding in layout van Let’s Fly / Trui Hanoulle met tekst van Schoeters &

Omdat ik vond dat het de hoogste tijd was dat iemand nog eens een #manifest schreef, lanceer ik bij dezen met de glimlach #HetNieuweElitarisme. Lezen kan in rekto:verso nummer 76, niet toevallig mijn geboortejaar. En op 5 juli debatteer ik erover met Bent Van Looy in de Brusselse Beursschouwburg – Thx to #uppercut – De Morgen

De opgelegde werken in de Koningin Elisabethwedstrijd doen elk jaar stof opwaaien; hedendaags klassiek ligt moeilijk bij media en publiek. De editie van dit jaar leek eraan te ontsnappen, maar de laatste finale-avond was het alsnog prijs. “Laat ons eerlijk zijn, geen mens luistert naar die nieuwe muziek,” liet ex-kew-presentator Fred Brouwers zich ontvallen.

Ik ben nooit een feministe geweest. Niet uit principe, maar omdat ik de wereld nooit heb opgedeeld in mannetjes en vrouwtjes, en de letteren nog minder. Ik dacht altijd –naïef, ik geef het toe- dat mensen mensen zijn en schrijvers schrijvers. En hun werk genderneutraal is. Want dat boeken nu eenmaal geen XX of XY in hun DNA hebben. Helaas. Er valt niet naast te kijken: dwars door het literaire landschap loopt een diepe genderkloof.

Afgelopen weekend stond ik samen met Selm Wenselaers & Mounir Samuel in de weekendkrant van DS. We hadden het over genderdiversiteit. <<Het ongemak van de ander, die twee keer moet kijken en dan nog twijfelt tussen m en v: Selm Wenselaers ondergaat het, Mounir Samuel wordt er boos van, schrijver Gaea Schoeters (biologisch vrouw, maar in het hoofd ‘een niet gerealiseerde jongen’) dolt er graag mee. Ze doet dat in haar boeken,

Ah, Vlaanderen. Het land waar middelmatigheid tot een nationale deugd is verheven. Waar we, op bescheiden wijze en zonder uitbundigheid, dat spreekt voor zich, houden van wat nietszeggend is, en onbeduidend, en ongevaarlijk. Waar karakterloos een synoniem is voor virtuoos en we op duizend manieren geen mening kunnen hebben. Waar we als geen ander met z’n allen in elkaars gat kruipen en alles zo schoon vinden dat elk debat dood is. Of, als we dat niet vinden,

Voor hun “Roddels en praatjes in het museum” vroeg het Stedelijk Museum Sint-Niklaas me twee objecten uit de collectie te laten praten (of hun nachtelijke gesprekken af te luisteren). Ik liet me charmeren door de uitlatingen van De vitrinekast & Het Snorrendoekje. Dat resulteerde in de twee audio-opnames die hieronder te beluisteren zijn. En in twee teksten, waarvan hier een fragment te lezen is. De video volgt. #SteM#sintniklaas #writer wrote #poetry 

“…

Lente! Hikkies! Marcel!
Jeugdboekenmaand m/v/x!
Genderqueer! Tienerboekje!
#trots thx Trui Hussein Hanoulle voor de cover & de megacoole typografie, Hikkies voor de opdracht en Vlaams Fonds voor de Letteren voor de steun! #diversiteit (Oh, and Marcel was written during my wonderful residency Literarisches Colloquium Berlin!)
#freeread & #freeprint op www.hikkies.be #shareware

Lees of download hem hier!

8/3/2017

Notes-to-self na #genderbender-debat van rekto:verso gisteren in de Arenberg:
1. Eigenlijk liepen er twee debatten door elkaar: het m/v/x-debat (weg met de polariteit en leve het fluïde gender-concept) -iets wat ik alleen maar kan toejuichen- en het m/v-debat (over de ongelijke behandeling van vrouwen in de cultuursector) -iets wat helaas de dagelijkse realiteit is en we (in elk geval voorlopig) vanuit de polariteit moeten bestrijden.-
Ik begrijp die dubbelheid heel goed;

Kort bericht vanuit het heerlijke LCB (Literarisches Colloquium Berlin) aan de Wannsee, waar ik vijf weken in residentie ben om aan mijn nieuwe boek te werken. Gisteren hadden we hier Hausgäste-lesung – dus voor wie me in het Duits wil horen voorlezen uit De kunst van het vallen: hierbij de link!

Below you find the audiolink to my Hausgäste-lesung at the fantastic Literarisches Colloquium Berlin about my novels (previous and in-the-making) and my new music theatre project #HetKanaal.

9u40 Boarding completed. De zondagochtendvlucht is nauwelijks halfvol.
9u41 Vijf passagiers van Arabische origine die samen opgestapt zijn, staan nog in het gangpad. De stewardes vraagt hen te gaan zitten. Er ontstaat wat commotie, ze biedt hen een andere plaats aan.
9u43 Vier van de vijf passagiers, drie mannen en een vrouw, nemen plaats achterin, elk aan het raam op een rij waar verder niemand zit. De vijfde man is meegelopen naar achter; hij wijst de vrouw erop dat ze haar gsm vergeten uit haar tas halen is.

Wat mij verbaast, is de verbazing. En ons onwaarschijnlijke talent blind te blijven voor wat we niet willen zien. Tot het te laat is. Om vervolgens te zeggen dat we het niet zagen aankomen, en dat het zelfs dan onvermijdelijk zou zijn geweest. Want dat het onze verantwoordelijkheid niet is. Of beyond our control.

Nochtans was het al lang duidelijk dat #Trump zou winnen. “Een zwarte president, tot daar aan toe.

Een goed interview is een tweegesprek. Een dialoog. Een uitzonderlijk interview vereist een klik. Spanning, welke dan ook, tussen de twee deelnemers aan het gesprek. Het is uitdagen, flirten, ergeren, grenzen aftasten. En soms klikt het niet. Natuurlijk zijn er massa’s manieren om te camoufleren dat de mayonaise niet gepakt heeft en kent iedereen die een beetje kan schrijven die trucjes van de foor, maar wie een beetje kan lezen, voelt het toch. En al te vaak denk ik dan: het zou helpen als je niet probeerde diegene met wie je praat koste wat kost door de hoepels te laten springen die vooraf hebt bedacht.

Ik ben het zelden eens met collega’s, maar met Jamal Ouariachi wil het nog wel eens lukken; ik ben altijd blij als ik hem zich hoor ergeren aan de alomtegenwoordigheid van kromtaal en leegte in de letteren. Maar hoezo, het zijn roerige tijden? En hoezo, er broeit wat in de huidige generatie? Dat moet een grapje zijn.

Onze tijd is die van de verheerlijking van de middelmatigheid. Intellectuelen zijn overbodige overlast geworden, inhoud dus ook.

Net zoals in de andere kunsten zijn bovengemiddeld veel auteurs holebi. Toch moet de Great Gay Novel van de wereldliteratuur nog geschreven worden. En het lijkt er steeds minder op dat dat gaat gebeuren. Vroeger doken ook in grote literatuur nog holebi-personages op – denk maar aan Woolf, Wilde, Proust, Puig, Mann, Mishima, Vidal, Capote, Stein.Tegenwoordig gebeurt dat steeds minder. Misschien is het minder ‘nodig’ nu holebi’s meer verworven rechten hebben, maar het is wel vreemd dat de sociale realiteit zich niet reflecteert in een normale mix van personages.

Iets meer dan een jaar geleden kreeg ik een telefoontje van componiste Annelies van Parys.
Of ik zin had om het scenario te schrijven voor haar eerste opera.
‘Wat voor opera?’ vroeg ik.
‘Iets à la Hitchcock,’ zei ze. ‘Over voyeurisme en sociale isolatie. Met evenveel humor & suspense.’
Ik twijfelde. Tien seconden. Toen zei ik ja.
Omdat ik intussen weet dat dingen die me de stuipen op het lijf jagen uiteindelijk altijd het leukst zijn om te doen.

Hey,

Wat gisteren in het Concertgebouw getoond is, was een klein groot wonder. Ik ben blij dat ik een dweiltje bij kon dragen aan zoiets moois. Dat jullie zoveel stilte en traagheid durven tonen, vind ik in deze tijd een heldendaad. Dat het werkt, geeft hoop. Het is een prachtproject. Dus ik hoop dat het nog een paar keer speelt – dat zou verdiend zijn. Mijn zandschepje ligt al klaar.

X
G

…mailde ik begin mei,

Eind 2014 werd de Vlaamse literaire uitgeverij De Bezige Bij Antwerpen onverwachts opgeheven. Voor de auteurs kwam het nieuws als een donderslag bij heldere hemel. In de nasleep van die verandering werden ook nogal wat onaangename dingen gezegd, over B-elftallen bijvoorbeeld. Dat konden we ons niet zomaar laten zeggen; de Antwerpse Bij was een kwaliteitslabel. En dus organiseerden we afgelopen zaterdag Hoger Honing, een literaire avond in de Gentse Minard.

Geen begrafenis van de uitgeverij,

Wat brengt schrijvers aan het schrijven? Wat hebben ze nodig om de nodige rust of die inspiratie te vinden? En wat kunnen ze echt niet missen, omdat het dan niet meer lukt? Wat redt hen als ze vastzitten, en helpt hen als ze twijfelen? Twee jaar lang stelde ik die vraag voor #DSLetteren aan tientallen schrijvers. Hun antwoorden kan je hier nalezen. Onlangs vroeg Vicky Vanhoutte het aan mij.  

Euthanasie zit bij ons in de familie; het is er stilaan de meest voorkomende doodsoorzaak. Een paar jaar geleden hield mijn oma ermee op. Niet omdat ze doodziek was, maar omdat ze het niet zag zitten oud te worden. Zodra de aftakeling zich aankondigde, en haar zelfstandigheid afnam, hield ze het voor bekeken. Ik vertrouwde het zaakje niet: was ze eenzaam? Omkaderden we haar te weinig? Maar toen ik er haar naar vroeg, bleek ze bijzonder overtuigd van haar zaak.

Ik had mijn column al klaarliggen, toen ik telefoon kreeg van een vriendin die, na jaren aarzelen, vandaag een afspraak had met een psychiater. Wat ze me vertelde, maakte me zo kwaad dat ik besloot de boel om te gooien.

Vera, laten we haar zo noemen, heeft al jaren last van dwanghandelingen en angstaanvallen. Onlangs belandde ze na zo’n aanval van plotse paniek in het ziekenhuis. Dat gebeurde al eerder, maar nu drong de spoedarts aan op verdere behandeling.

Toen ik gisteren ging slapen, had ik nog een uitgever. En niet zomaar één, maar Belgium’s Finest. Vannacht heeft de rendabiliteit toegeslagen. De Bezige Bij Antwerpen verdwijnt. Daarmee valt het doek over de laatste literaire uitgeverij van Vlaanderen. Wat er met de auteurs gebeurt, is nog onduidelijk. Die zijn tenslotte niet de hoofdzaak van het boekbedrijf. Veeleer een bijverschijnsel. Die lezen het wel in de krant, dat ze nu dakloos zijn.

Ergens achter een bureau heeft een boekhouder gerekend.

Een vroege oktoberochtend, 1916. Harry Farr staat voor het vuurpeloton. Zonder blinddoek, want die heeft hij geweigerd. Hij beeft over zijn hele lijf, niet eens uit angst, maar omdat hij zijn stuiptrekkingen nauwelijks kan controleren. Shellshock, weten we nu. De term werd voor het eerst gebruikt door de Britse arts Charles Meyers, in 1915. Toch gingen het fusilleren van soldaten die op basis van psychische klachten weigerden naar het front terug te keren door; de laatste executie voor ‘lafheid en verraad’ vond plaats in november 1918.

Great. Ik mag weer een weekje #DeMening doen voor #DSAvond.
Vijf dagen, vijf columns.

Hierbij alvast de eerste.

27 oktober 1992, Sasebo, Japan. De Amerikaanse radio-officier Allen R. Schindler loopt een openbaar toilet in. Het is zijn eerste avond aan wal, want nadat hij bij wijze van grap het radiobericht “2-Q-T-2-B-S-T-R-8” (“too cute to be straight”) de wereld instuurde, werd zijn verlof een tijdlang ingetrokken. Hoewel hij gevraagd had zijn verhoor achter gesloten deuren te laten plaatsvinden,

Er valt veel over te zeggen, over het snoeiwerk dat de Vlaamse besparingsregering in de cultuursector wil gaan aan/verrichten.

Voor vandaag wil ik het hierop houden: waaruit halen we troost? Waaruit halen we moed? Waaruit halen we passie? Compassie? Mededogen? Wat brengt ons dichter tot de ander, en tot onszelf? Of anders: welk boek pakken we uit de kast, als iemand ons hart breekt? Naar welke muziek luisteren we op begrafenissen? Welke film tilt ons even op boven het dagelijkse metro-boulot-dodo?

Bach is de ideale muziek om bij te schrijven.

Zelf vond ik dat al langer, maar het is ook de conclusie van een privé-onderzoekje dat ik de afgelopen twee jaar deed bij zowat alle schrijvers die ik interviewde voor #Beroepsgeheim. De meerderheid schrijft met klassieke muziek, en barok- en kamermuziek scoren opvallend hoger dan andere muziek. Het geheim zit blijkbaar in de kleine bezettingen, beaamde Michael De Cock een paar weken geleden nog.

Marnix Peeters heeft weer onnozeliteiten uitgekraamd, lees ik met enige vertraging in DM, waar zijn platpopulistische, seksistische gezwam weer paginabreed werd afgedrukt. Wel, meneer Peeters, ik wil met veel plezier diegene zijn die ‘komt zeiken dat er inderdaad teveel bagger wordt gedrukt’. Nochtans ben ik oud noch humorloos, en ook niet overmatig zelfingenomen. (Evenmin bezit ik een tuinbroek, maar ik  heb het bij u toch al bij voorbaat verkorven, alleen al door mijn seksuele voorkeur,

Om zichzelf te confronteren met haar eigen angst ooit arm en eenzaam te eindigen, volgde fotografe Trui Hanoulle drie jaar lang een groep Gentse daklozen. Het eerste jaar sliep ze elke maand één nacht bij hen op straat, daarna fotografeerde ze hen op alle plaatsen waar het lot hen bracht: in tijdelijke onderkomens, in het ziekenhuis, in de psychiatrie, of in de shelter die ze bouwden. Soms zelfs tot op hun begrafenis.

Eén vraag kwam steeds meer naar voor:
“Als ik een dakloze kan worden,

Afgelopen vrijdag las ik, op uitnodiging van Muziek buiten de Concertzaal, voor uit De Kunst van het vallen in de Rode Hoed in Amsterdam. Samen met de muzikanten bouwden we een programma op waarin fragmenten uit het boek de dialoog aangingen met muziek. Ook Persis Bekkering las voor. Het resultaat was een heerlijke wisselwerking tussen literatuur en kamermuziek, met onder meer fragmenten uit Tsjaikovski’s pianotrio en een prachtig stuk César Franck.

Moeten we zeker een keer overdoen in België!

Zo beeldt De Morgen vrouwelijke schrijvers af: als hysterische, rancuneuze wijven. Recensenten daarentegen zijn duidelijk underdogs, die zich ternauwernood kunnen verdedigen.

De illustratie vrolijkte een stuk op over de rol van de recensent, een discussie die was ontstaan nadat ik me had laten ontvallen dat ik het nogal lullig vond dat Dirk Leyman in zijn recensie van mijn nieuwe boek onnodig de plot had weggegeven. Goed dat daar een debat uit voortkomt,

De kunst van het vallen is vanaf nu ook beschikbaar als luisterboek voor mensen met een leesbeperking, zoals blinden, slechtzienden en mensen met dyslectici.

Maar omdat iedereen (stiekem of minder stiekem) graag voorgelezen wordt,
kan je hier twee minuutjes uit De kunst van het vallen beluisteren.

Zomaar, een voorleespauze.

Of ik een verhaal wou kiezen op azertyfactor.be, vroeg Creatief Schrijven. Een dat mij bijzonder raakte, of opviel. Een dat er bovenuit stak. Of anders was. Bijzonder. Kiezen is nooit mijn forte geweest, dus ik heb een triootje bij elkaar gesprokkeld.

Ziehier Donderslag, Mijn naam is Louiza & Florentina. Ga eens kijken, ze zijn alledrie het lezen waard!

Florentina is heel weinig. Precies weinig genoeg.

Koerier aan de deur met een bijzonder pakje. Vijf dagen lang mag ik drie minuutjes radio maken voor #NieuweFeiten. Over de waan van dag, maar ook een beetje daarbuiten. Over onbekender eilanden. En kleinere gedachten. Die soms belangrijker zijn.

Herbeluisteren kan op de Radio1-site #Middagjournaal.
Voor wie liever leest, heb ik alle columns hier gebundeld.

maandag – “Kitsch kan een beetje de wereld redden.”

Schrijven is een eenzaam vak. Maanden, soms zelfs jarenlang zit je aan je bureau (of aan dat van iemand anders, of in een tuin, een blokhut, een café) woorden achter elkaar te zetten. En weer te schrappen. Om te draaien. Tot andere zinnen. Die je wel laat staan. In de hoop dat ze klinken zoals jij het verhaal hoort in je hoofd. Ik ben geen auteur die luidop zijn eigen teksten leest. Sommige collega’s doen dat wel,

Wat is uw vroegste herinnering?

“De deurklink. Ik kan net lopen, heb me er met twee handen aan opgetrokken en maak met luid geloei duidelijk dat ik naar buiten wil. Dat is nooit meer veranderd.”

In de aanloop naar mijn nieuwe boek vroeg De Standaard Weekblad naar mijn verzuchtingen, verlangens en onhebbelijkheden. Een blik in hoofd en hart in de vorm van de ‘questionnaire de Proust’.

Hierbij de XL-versie.

Gisterenavond reikte de holebi-organisatie çavaria haar jaarlijkse Awards uit: de Media Award ging naar ‘Het perfecte koppel’, al was zelfs Marcel Vantilt het ermee eens dat de echte winnaar vader Hassan Jarfi was, die een moedig eerbetoon bracht aan zijn vermoorde zoon Ihsane. De Campaign Award was voor Amnesty International Vlaanderen, en Patriek Reyntiens kreeg meer dan terecht de Lifetime Achievement Award omdat hij zich al 25 jaar inzet in de strijd tegen HIV,

Op vraag van #DSLetteren mijn eindejaarsboekenlijstje (absoluut relatief, want op mijn kast ligt anderhalve kubieke meter nog ongelezen boeken, omdat ik vind dat lezen en schrijven moeilijk combineert).

1 Beste boek van 2013?

2013 was het jaar van Tommy Wieringa, die met Dit zijn de namen een boek afleverde dat je vol in de borst raakt. Tussen één omslag toont hij de mens op zijn slechtst en op zijn best.

Georgië – (c) Gaea Schoeters

Dat de toerist kapot maakt wat hij zoekt als hij het vindt. En dat reizigers al even schadelijk zijn, want ook maar consumenten, op zoek naar authenticiteit-op-bestelling. Kortom, dat we beter thuisblijven. Dat schreef Ann-Sofie Dekeyser vorige week.

Ann-Sofie Dekeyser is mijn lief. Reizen is mijn lang leven. Sommige dingen kan je niet zomaar laten passeren.

Onze echtelijke ruzie, uitgevochten in #DSWeekblad, kan je hieronder nalezen.