romans-op-maat? #fanmail
28/07/2017 –
De fanmail van vandaag:
Bericht inhoud:
geachte
ik ben verbaasd over de wat mij betreft ontstellende oppervlakkigheid in het boek ‘De kunst van het vallen’. Wat lees ik, op pagina 33? “Want wat wij het lot noemen, is niets meer dan het toeval dat de vorm van onze wensen aanneemt.” Even later: “Of juister: het is onze wens die het toeval herschikt tot precies die gebeurtenis die ons goed uitkomt”. Wat een onzinnen. Ik ben het er echt, hartsgrondig, in overeenkomstige mate mee oneens.
U heeft vast geen drama, tragiek of trauma meegemaakt. Deze woorden, dergelijke naïeve, derderangs geurstokjesromantische blabla raakt ten opzichte daarvan absoluut kant noch wal.
En toch strooit u op uw blog en diverse media met zelfbewieroking. Genre, “ik pleit voor verdieping, Bent voor verbreding”. En geeft u af op ene arm Vlaanderen, “Het land waar middelmatigheid tot een nationale deugd is verheven. Waar we, op bescheiden wijze en zonder uitbundigheid, dat spreekt voor zich, houden van wat nietszeggend is, en onbeduidend, en ongevaarlijk.”
Kan u, na een eventueel aandachtig kijken in de spiegel, even uitleggen hoe u één en ander ook maar aan elkaar zou kunnen proberen te koppelen, in visie en in boek?
Met groet,
–
Mensen generen zich tegenwoordig nergens meer voor. Maar omdat ik nu eenmaal een groot voorstander ben van dialoog (tot zover de zelfbewieroking), ga ik daar toch charmant op antwoorden dat:
-a) een roman fictie is en de gedachten daarin de gedachten van een personage zijn, en niet per se van de auteur
-b) de gedachte over lot en toeval een parafrase van een gedachte van Kundera is (omdat ik nu eenmaal hou van intertextualiteit), en de briefschrijver dus eigenlijk de foute auteur viseert
-c) romans niet bedoeld zijn om tegemoet te komen aan de hyperindividueelste wens van de hyperindividueelste lezer, maar omdat de auteur iets over de wereld wil vertellen op een manier die zij geschikt acht – het is mijn hyperindividueelste expressie van mijn hyperindividueelste emotie.
-d) de hoeveelheid drama in mijn leven niemand aangaat, maar aangezien ik al vaker heb gezegd dat ik niet geloof dat er één auteur bestaat die echt fictie schrijft, en elk schrijven ten dele / verdekt autiobiografisch is, de briefschrijver dat zelf maar moet beoordelen
Desalniettemin vind ik het zorgwekkend dat mensen steeds meer als consumenten naar literatuur kijken en klagen als de auteur niet aan hun behoeften voldoet. Ik wacht op de eerste ‘niet tevreden geld terug’ -claim. Ik krijg overigens vaker klachten, meestal evenwel over aanstellerig intellectualisme. In die zin vond ik deze zeer verfrissend. #iedereenzijnmening #dialoogisnooitslecht
*Overigens wil ik met deze blog de briefschrijver niet te kijk zetten of blameren, en wens ik hem het allerbeste toe met wat hem is overkomen, waardoor hij zich door mijn boek onvoldoende gehoord voelt.