Blaming the victim

 

Juli Zeh – Corpus Delicti

De blog van de dag komt van #hetlief, was eigenlijk bedoeld voor de krant en sneuvelde in een toevallige samenloop van omstandigheden en een bergje sneeuw.

Over de inhoud ervan zijn we het roerend eens. De wereld om ons heen wordt onmenselijk hard. Niet alleen worden we tegen wil en dank overbeschermd tegen onszelf, tegelijkertijd zijn we ook verantwoordelijk voor ons eigen ongeluk: wie niet succesvol is, heeft dat aan zichzelf te danken. Wie niet gelukkig is, of arm, die heeft dat zelf gezocht. Wie ziek wordt tegenwoordig ook. De Vlaming pikt de rekening niet langer.

Geen ziekenzorg voor ongezonderikken. Geen solidariteit voor wie de Methode niet volgt. Ziek zijn is een misdaad, preventie is het opperste gebod en dat vereist controle over iedereens gedrag.

Zeh vergrootte één en ander uit tot een roman over het lijden waartoe dat kan leiden. En #hetlief, die schreef een blog.

Bij dezen.

(DS), 12/3/2013 – Ann-Sofie Dekeyser

Komt een 30-jarige roker bij de dokter… Het vervolg van deze mop ken ik niet, dat mag u zelf invullen, naar eigen goeddunken en beoordelingsvermogen. Volgens een onderzoek van de Studiedienst van de Vlaamse regering vindt driekwart van de bevolking dat een niet-roker bij een hartoperatie voorrang moet krijgen op een roker. Evenveel mensen vinden dat een 30-jarige bij een hartoperatie voorrang moet krijgen op een 70-jarige. Wie mag er dan eerst het operatiekwartier binnen? De dertigjarige roker of de 70-jarige niet-roker?

Eén op de vier Vlamingen vindt blijkbaar dat niet alle patiënten evenveel recht hebben op de terugbetaling van een behandeling. Ze plaatsen de schuldvraag centraal. Heeft de patiënt zelf een hand gehad in zijn ziekte? 25 procent van de Vlamingen is beenhard en wil directe represailles voor het ongezonde gedrag. In tijden van besparingen is het ook in de gezondheidszorg zoeken naar een balans tussen solidariteit en verantwoordelijkheid. Maar dat laatste mag nooit een excuus zijn om het eerste te ondermijnen. ‘Eigen schuld, dikke bult’ is geen toverformule.

Het kan misschien rechtvaardig klinken, maar gezondheid mogen we niet beschouwen als een morele verdienste. Een ongezonde leefstijl is niet altijd te vermijden of te verwijten. En wie ziek is, kunnen we bezwaarlijk per definitie een kluns of een kwaadwillige noemen. In de gezondheidszorg is er geen gelijkheid of rechtvaardigheid: de een wordt ziek, de ander niet. We evolueren naar een gevaarlijk kille en onmenselijke samenleving als we onszelf en de ander niet kunnen aanvaarden als imperfect, soms onstuimig en niet altijd gedisciplineerd.