Ja, Marnix, er wordt teveel bagger gedrukt.

Marnix Peeters heeft weer onnozeliteiten uitgekraamd, lees ik met enige vertraging in DM, waar zijn platpopulistische, seksistische gezwam weer paginabreed werd afgedrukt. Wel, meneer Peeters, ik wil met veel plezier diegene zijn die ‘komt zeiken dat er inderdaad teveel bagger wordt gedrukt’. Nochtans ben ik oud noch humorloos, en ook niet overmatig zelfingenomen. (Evenmin bezit ik een tuinbroek, maar ik  heb het bij u toch al bij voorbaat verkorven, alleen al door mijn seksuele voorkeur, iets waar u het blijkbaar nog steeds lastig mee schijnt te hebben, met ‘homofielen, brr’. Al heeft u het in uw stuk, vermoed ik, niet eens over mij, want het zou mij verbazen dat u weet dat ik besta.)

Overigens zit u er in uw openingszin en de daarop volgende vergelijking met muziek al naast; angst voor een spannend verhaal heeft niets te maken met genre. Slechte romans zijn niet de hardrock van de literatuur. Dat waren mannen als Miller, Limonov en Bukowski, en die gasten konden schrijven. Bovendien wordt er onder geen enkele NUR-code zoveel rommel uitgegeven als onder die van de zogenaamd ernstige roman. Als u dan toch een categorie auteurs wil beklagen omdat ze te weinig aandacht krijgen, denk dan misschien eens aan de groep jonge honden die zijn (of godbetert haar) vak wel ernstig neemt, en geheel en bedolven wordt onder het lege gekwaak van tafelspringers als uzelf. (Maar die dan, zeker als het vrouwen zijn, van iedereen te horen krijgen dat ze ’teveel hun best hebben gedaan’ – want intussen is elke poging iets inhoudelijks, intellectueel of vormelijk coherent te schrijven in die mate een synoniem geworden van elitarisme dat iedereen bij de derde goedgeschreven zin op een pagina angstig om zich heen begint te kijken en voor de zekerheid toch maar een kritische noot uit bij zoveel ambitie.)

Dus ja, persoonlijk vind ik elke herdruk van Boon, al is het in het Lingala en het op anderhalf exemplaar, zinvoller dan drievierden van wat er tegenwoordig zoal verschijnt. Niet omdat het mijn verkoop hindert, dat is in het Nederlandse taalgebied sowieso een lachertje, maar omdat het niets bijdraagt tot het literaire canon, en dus enkel ruis is op een sowieso al moeilijk te ontvangen kanaal. Lang leve die herdruk dus, zeker als het toevallig Mieke Maaike betreft; geen genre democratischer, leesbevorderender en ten onrechte verguisder dan de pornografie.