Experte in schuilnamen Amélie O
Els De Pauw schreef humoristische en erotische columns onder de schuilnaam “Amélie O”. “Mensen waren ervan overtuigd dat ik een man was, omdat men ervan uitging dat een vrouw niet zo humoristisch over seks kon schrijven.”
“Omwille van mijn positie als modejournalist, was het aangeraden om erotisch te schrijven onder een schuilnaam. Dat was een soort van typetje, ik acteerde. Als ik opnieuw onder de naam van Amélie O zou schrijven dan trek ik mijn hakken aan, stift ik mijn lippen en begin ik te schrijven. Zo zit ik perfect in dat personage van die vrouw.”
Op de vraag wie Pia Fraus is, kan Els De Pauw niet antwoorden. Toch zet ze ons op een volgend spoor.
“Ik weet wie Pia Fraus is”
Saskia De Coster is een usual suspect wanneer het gaat over de identiteit van Pia Fraus. “Er hing een tijdje een nevel van mysterie rond de figuur, maar eigenlijk is het glashelder wie het is”, vertelt ze.
Is zijzelf dan Pia Fraus? “Ik kan iets bekennen: ik heb inderdaad een paar erotische verhalen geschreven. Ik kan je vertellen dat het niet eenvoudig is om iets zinnenprikkelend en overtuigend te brengen. Het gebruik van een schuilnaam geeft je dan extra vrijheid en speelruimte. Ik ben er absoluut een voorstander van.”
De Coster bouwt de spanning op: “Het kan een man zijn, het kan een vrouw zijn, maar het is Pia Fraus. En ik weet wie Pia Fraus is.”
Verlossende telefoontje?
Als laatste belden we met auteur Gaea Schoeters. Haar naam valt vaak als het over Pia Fraus gaat. ‘Pia Fraus’ betekent in het Latijn ‘leugentje om bestwil’. “Is een pseudoniem voor een auteur per sé een leugen?”, vraagt Schoeters zich af. “Ik denk dat een pseudoniem, zeker in erotische literatuur, iets is dat bij de eigenheden van dat genre hoort. Het werd in de geschiedenis van de erotica wel vaker gedaan.”
“Onder een pseudoniem is het wel makkelijker om open te kunnen schrijven. Nu heb ik mij, wat Pia Fraus betreft, wel laten vertellen dat het niet uit schaamte of ongemak was tegenover het onderwerp. Neen, het pseudoniem was er net om zoveel mogelijk over te laten aan de fantasie van de lezer, zodat die de identiteit van de schrijfster zelf kan invullen.”
“Ik vind het altijd jammer wanneer je één identiteit op zo’n auteur gaat plakken. De verhalen zijn in een ik-vorm geschreven en dan lijkt het alsof ze volstrekt autobiografisch zijn. Dan valt de verbeelding van de lezer helemaal weg.”
Et alors!
Zou Pia Fraus gekozen hebben voor het eeuwige onbekende bestaan? “Dat weet ik eigenlijk niet”, zegt Schoeters. “Dat zou je aan Pia zélf moeten vragen.”
Zou Pia ervan wakker liggen dat haar identiteit plots uitkomt? “Als we het in de context van de Franse presidenten kijken, dan vermoed ik dat Pia zich eerder zou aansluiten bij wat Mitterand ooit zei toen ze hem vroegen over zijn buitenechtelijke dochter: et alors!”
Ook Gaea Schoeters weet ons dus geen sluitend antwoord te geven. Of toch?