de mening 2 #DSAvond

04/12/2018, DSAvond – Even over naar de realiteit. In twee smerige opvangkampen op Samos en Lesbos zitten zo’n 17000 vluchtelingen te creperen. Dat is geen tendentieus woordgebruik, maar een accurate beschrijving van hun leefomstandigheden: er zijn nauwelijks voorzieningen, ze wonen in hun eigen drek, de medische zorg schiet zwaar te kort. Kankerpatiënten worden niet behandeld, terwijl ze daar recht op hebben, net zoals slachtoffers van seksueel geweld niet worden overgebracht naar een veiliger plaats op het vaste land. Zwaar getraumatiseerde oorlogsslachtoffers lopen hier elke dag nieuwe trauma’s op. Nochtans gaat het hier om vluchtelingen, niet om illegalen: een deel van hen heeft recht op asiel, en krijgt dat -na een paar jaar- wachten ook.

Vreemd. Was de gedachte achter de EU-Turkije-deal niet net dat hun procedures snel zouden worden afgehandeld? Zodat deze mensen, want dat zijn het, niet jaren in onzekerheid zouden leven? De werkelijkheid is anders: wie nu aankomt, krijgt een afspraak voor een interview in 2020 of 2021. Dat is twee jaar mensonterende ellende voor het eerste gesprek. NGO’s én diplomaten geven toe dat de situatie bewust in stand gehouden wordt, als ‘ontradingsstrategie.’ Dezelfde strategie die Staatssecretaris voor Asiel en Migratie hanteert in het Maximiliaanpark: het bestendigen van chaos als een politieke win-win.

Misschien moet de regering maar vallen. Ik vraag me af hoeveel Vlamingen in eer en geweten kunnen stemmen voor een partij die er mee voor verantwoordelijk is dat getraumatiseerde peuters in een bos moeten slapen met het risico te worden verkracht. Een partij die weigert een vrijblijvend verdrag te ondertekenen omdat dit heel misschien onrechtstreeks zou kunnen betekenen België geen kinderen meer mag opsluiten met het oog op repatriëring. Interessante vraag toch, zo net voor Kerst? Een partij die in de tekst van het Pact, waar ze blijkbaar toch inspraak in hadden, de lijst met basisrechten van migranten liet schrappen en het verbod om kinderen op te sluiten liet afzwakken. Alleen –inschattingsfoutje– bleek dat bijlange niet rechts genoeg voor de rechtse achterban: vandaar de charade die nu aan de gang is.

Want het gaat niet om die kinderen. Niet om de peuters op Samos en niet om de kinderen in Steenokkerzeel. Het gaat om electoraal eigenbelang. Het gebakkelei over het Migratiepact is, net zoals het Belgische én het Europese asielbeleid, niet meer dan een uiting van de meest cynische vorm van racisme: de blanke man die zijn vel wil redden, en daarvoor het vel van de zwarte verkoopt. Want de een zijn dood is de ander zijn brood. Of die ander nu crepeert in een Grieks opvangkamp of omkomt in de Sahara, verdrinkt in de Middellandse Zee of een longontsteking oploopt in het Maximiliaanpark: hoofdzaak is dat we hem niet helpen. En dat duidelijk maken. Want daar staan we voor, als partij.