de weigering van Cynthia Voigt #beroepsgeheim

DSLetteren, 12/09/2014 – Beste, Helaas voor u (maar misschien niet voor mij, want fetishes en andere voorwerpen / gewoontes / voorkeuren die je in staat stellen te schrijven zijn, mijns inziens a)geen teken van een goede geestelijke gezondheid die nodig is om te voldoen aan het klassieke Griekse principe van meden agan (alles met mate) dat nodig is voor een goed geleid leven en b) behoorlijk onhaalbaar in de chaos van mijn leven, die met de jaren steeds groter is geworden) ben ik me erop aan het toeleggen steeds flexibeler te worden over waar en wanneer ik werk, en zelfs over de daarvoor vereiste eenzaamheid. Hoewel ik verkies, dat moet ik toegeven, alleen te zijn bij het schrijven – zeker in de fase waarin ik dingen probeer te bedenken. Hoewel, ook dat moet gezegd, de aanwezigheid van mijn echtgenoot dat denkproces blijkbaar niet in de weg staat.

Het spijt me het te moeten zeggen, maar ik ben dus geen goed onderwerp voor uw rubriek. Nochtans hebben me uit België al interessante lezers geschreven, en volg ik de vooruitgang van de jonge Meneer Goffin op het tenniscourt met veel belangstelling, dus ik zou met veel plezier iets, hoe bescheiden ook, willen terugdoen voor uw land, als bedankje voor de genoegens die het mij geschonken heeft (en die niet eens beperkt blijven tot deze twee voorbeelden).

Met vriendelijke groeten,

Cynthia Voigt

–

Beste Cynthia Voigt,

Dank je voor je weigering. Het is één van de grappigste en charmantste die ik de afgelopen twee jaar kreeg. Het ligt niet in mijn aard mensen te overtuigen dingen te doen die ze niet willen doen, maar ik vind uw mail te leuk om hem zonder meer bij de ‘Nee’s’ te klasseren. Vind je het goed als we hem zo publiceren (gesteld dat mijn chef daarmee akkoord gaat)? En kan je er niet één paragraaf aan toevoegen, waarin je iets meer vertelt over hoe je schrijven er vroeger aan toeging? Of het makkelijker of moeilijker werd met elk nieuw boek? Over de serendipiteit van je schrijven nu? Of het moment waarop een boek vorm krijgt onder je handen je nog steeds kan verwonderen en gelukkig maakt?

Warme groet,

Gaea

–

Nog eens hallo daar,

Prima, ik vind het wel leuk om als weigering te worden gepubliceerd (als je chef akkoord gaat). Maar ik kan de gevraagde extra paragraaf, hoe kort ook, echt niet schrijven, of toch niet zonder liegen. Eén van de dingen die ik al vroeg in mijn schrijverschap heb ontdekt, is dat elk boek anders is, en makkelijker of lastiger in een van de fases van het schrijfproces (het verzinnen, het uitdenken, het plotten, etc). Zeker is wel dat het schrijven met elk boek moeilijk is geworden, zeker niet makkelijker (en nee, ik weet niet waarom; ik kan alleen maar hopen dat dat komt doordat ik steeds meer weet over alle mogelijkheden die ik heb om te doen wat ik probeer te doen, maar ik ben er me van bewust dat het er net zo goed aan zou kunnen liggen dat ik mijn aandacht niet voldoende focus.)

Wat de dingen nog erger maakt, en wat ik telkens weer moet vaststellen, is dat mijn leven een natuurlijke neiging tot slordigheid vertoont. Het is een soort blije chaos, waarin de regelmaat die zo nuttig is voor iedereen die iets uit het niets probeert te maken (muziek, zinnen, of zelfs, volgens mij, een goeie backhand-slag) volkomen ontbreekt.

Persoonlijk zie ik mezelf als professioneel schrijver meer als een praktijkleraar dan als docent, als je begrijpt wat ik bedoel. Dat maakt van mij een allesbehalve ideale interviewpartner. (Hoewel ik denk dat het leuk zou zijn samen een goede koffie te drinken, elkaar onze levensverhalen te vertellen en wat te kletsen, denk je niet?)

Cynthia Voigt

Voor wie liever de Engelse versie leest – Original English version below:

Hello Gaea Schoeters –

Unfortunately for your purposes (although perhaps not for mine, since fetishes and other enabling objects/habits/preferences are, to my sense of things a) not signs of the kind of good mental health required to meet to classical Greek meden agan measure of a well conducted life and b)pretty unattainable in the chaos of my life, as my life has developed) I am practicing becoming more and more resilient about when and where I work, not to mention the solitude requirement. Although, I admit, I prefer solitude — especially when I am trying to think things out. Although, again, apparently, my husband’s presence is not one that makes such thought unattainable.

So I am not a good subject for such an exercise, I am sorry to say. I have had interesting readers write to me from Belgium, and I watch young Mr. Goffin’s progress on the tennis court with interest, so I would like to be able to in however small a way repay your country for the pleasures (not limited to those two examples) it has given me.

Yours,

Cynthia Voigt

–

Dear Cynthia Voigt,

thank you for your reply. I must say that it one of the most witty and charming refusals I have recieved over the past two years from authors that I tried to interview this series. It is not in my nature to try to convince people to do things they do not want to do, but I liked your reply too much to just file it under the No’s. Also, I must admit, I would really like to have you in the series for personal reasons: you are one of the two, three, authors that shaped me as a young reader (I was particularly touched by a Solitary Blue and grew up with the Tillermans – I guess I’ve given my age away now) and even inspired me to become a writer later on.

Therefore, I’d like to propose you the following:

would it be an option for you that we publish your refusal note as an answer to the question (given that I can convince my chief editor to agree to that)? But to be completely honest, it would be ideal if you could add one extra paragraph, maybe going back to how you used to write before, when it was (or was not) less easy and obvious, and how your habits changed over time? Or referring to a particular moment or book that you remember where things were not so easy, and where you had to find a way out? Or even describing the serendipity of how you work now, the naturalness of it, or the required loneliness and rest? Or maybe you could tell us something about how easy of difficult it is to you? If you’ve ever feared that the flow would stop, that there would be no next book? Or you could share with us the joy of a book taking shape under your hands, and tell us if that still amazes you?

I hope you will consider my proposal. If not, I will, although slightly reluctantly, take no for an answer.

Kind regards,

Gaea

–

Hello again Gaea Schoeters –

Well of course, I think it would be fun to be published in refusal form (if your editor will agree). But I can’t add the requested small paragraph, not in any honesty: One of the things I discovered pretty early on in my writer-persona is that every book is different, more or less difficult at any of the stages of making it (imagining, thinking, outlining, etc etc). So that it has become harder, rather than easier, to write each book (and no, I don’t know why; I can only hope it’s because I know more about all the possibilities of what I’m trying to do, but I know full well it could be because I’m not focusing my attention as well).

To make things worse, one of the things I am discovering, yet again, about my life is: it has a tendency towards untidiness, a kind of happy chaos, so that the regularity which is so useful to anybody who is trying to make something out of air (music, or sentences, or even — I think — a backhand tennis stroke).

My personal opinion about my professional writer self is that I am a classroom teacher, not a lecturer, if that makes any sense to you. Certainly it makes me a not-terrific interview-profile possibility. (Although I bet we’d have a good time having a cup of good coffee together, telling our life stories and chattering on, don’t you think?)

Cynthia Voigt

After publication, I sent her the PDF. And recieved one more mail:

Dear Gaea Schoeters-

I couldn’t read anything more than the names in it, but the idea of it, and especially the arrangement of the photographs, makes me very happy. It seems perfect for a writer-teacher-mother-grandmother, don’t you think? All those roles in which if you do it well enough, somebody else stands at center stage.

Thank you. I have had a good time with you.

Cynthia Voigt