de zoon van Kirill Medvedev #beroepsgeheim
DSLetteren, 20/06/2041 – “Mijn schrijfgewoonten, waarmee ook de vorm van mijn gedichten samenhangt, zijn meermaals gewijzigd naargelang mijn levensomstandigheden. Er was een tijd dat ik thuis achter mijn computer op bestelling vertalingen maakte; toen ben ik lange gedichten in vrije vers beginnen te schrijven. Heel eenvoudig, door wat ik op dat moment beleefde op te tekenen in een tekstbestand, in een apart kolommetje.’
‘In een latere levensfase reed ik alsmaar mijn zoontje in een kinderwagen rond; toen ben ik kortere gedichten beginnen te schrijven, op rijm. Dat is nu eenmaal de meest natuurlijke vorm wanneer je onderweg bent, en dus niet in de mogelijkheid om notities te maken, en daarbij begeleid wordt door het ritmische gepiep van een rijdende kinderwagen. Toen ben ik ook liedjes beginnen te zingen op basis van gedichten van andere dichters. De dichtbundels die op zak had, waren mijn manier om met mijn zoontje te communiceren, of om mezelf bezig te houden als hij tijdens onze wandelingen in het park in slaap viel.’
‘De afgelopen jaren heb ik gewerkt als koerier. Tijdens die eindeloze verplaatsingen door Moskou ben ik in de metro mijn eigen liederen beginnen te schrijven. Ik tik de teksten in op mijn mobiele telefoon, waarmee ik ze ook redigeer. De melodie bedenk ik terwijl ik onderweg ben.’
‘Een tijdlang was ik in de greep van allerhande romantische en modernistische schrikbeelden die het verlies van de mogelijkheid om te schrijven ei zo na gelijkstellen met de doodsteek voor de dichter. Uiteindelijk heb ik ingezien dat het voor mij van levensbelang is om mijn persoon te ontwikkelen, door me onder te dompelen in nieuwe omstandigheden, nieuwe levensvormen, een nieuw milieu.’
‘Zo is de geboorte van mijn zoon (opnieuw heb ik het hierover), en alles wat daarmee gepaard ging, voor mij een grote inspiratiebron geworden. Net zoals mijn politiek activisme. Ik verzeilde in een nieuw milieu, één dat me boeide, en dat me aan de mouw trok. Ik begreep dat hier op een indirecte manier (uiteraard niet op een directe manier!) gehoor aan geven betekende dat ik mezelf moest ontwikkelen.’
‘Daarnaast vertaal ik nog steeds veel gedichten en liederen; ook daaruit blijf ik inspiratie putten. Een dichter loopt het risico zich op te sluiten in zijn eigen belevenissen en door die uit te putten zijn stem volledig kwijt te spelen. Het vermogen en het verlangen om anderen te vertalen, om door te dringen tot andere poëtische (en dus culturele, sociale, politieke of psychologische) contexten, vormen een levenslange waarborg voor onsterfelijke creativiteit.’
‘Daarom sta ik mezelf ook toe om gedurende bepaalde periodes geen gedichten te schrijven, en me bezig te houden met andere dingen die voor mij niet minder belangrijk zijn. Ik weet dat dit hoe dan ook tot een emotionele kentering leidt, die op een radicale manier moet worden geduid, en die ik vervolgens moet uitdrukken in gedichten.’
‘Het slagen van een kunstwerk is altijd een toevalligheid – een toevallig samengaan van de meest uiteenlopende omstandigheden en stromen. Daarin zit de bekoring van kunst vervat, haar capaciteit om vrij te zijn van alle pragmatische overwegingen – commerciële, propagandistische, of andere. Dit toeval kan nooit afgedwongen worden, maar opdat het plaats zou kunnen vinden, moet je voortdurend werken aan jezelf, je verstandelijke vermogens, gevoelens en levensstijl – ook op een bewuste manier.’
De Russische dichter en linkse activist Kirill Medvedev behoort samen met de feministische punkgroep Pussy Riot en het kunstenaarscollectief Chto Delat uit Sint-Petersburg tot de jongere generatie schrijvers en kunstenaars in Rusland die zich verzet tegen het regime van Vladimir Poetin. Hij treedt regelmatig op met zijn band Arkady Kots, waarmee hij teksten van de bekende Russische ‘kunst-terrorist’ Aleksandr Brener ten gehore brengt. Bij Leesmagazijn verscheen onlangs zijn bundel gedichten, essays en acties onder de titel Alles is slecht.