Scoop #DSOpinie

9/10, DSOpinie –

‘Waarom maakten we die deal?’ (x3)’ (Channel Four News)

Niemand die zo vaak zo onelegant in het nieuws komt als Brits premier David Cameron. #Piggate is nog niet verteerd, of hij zit alweer te spartelen als interviewer Jon Snowl hem vraagt waarom hij Saudi-Arabië niet interpelleert over de geplande onthoofding en kruisiging van een 17-jarige jongen. Cameron repliceert dat hij het ‘niet eens is met dat beleid.’ Nu heeft Snowl beet: hoe rijmt de premier dat met het feit dat het Verenigd Koninkrijk de kandidatuur van Saudi-Arabië voor de mensenrechtencommissie van de VN beloofde te steunen? Na lang aandringen mompelt Cameron: ‘Omdat wij van hen informatie krijgen die ons veilig houdt.’ Kortom: Cameron is tegen de doodstraf. Ook als die doodstraf wordt uitgevoerd door zijn vriendjes. Die zijn vriendjes niet zijn, want ze schenden mensenrechten. Maar eigenlijk zijn ze wel zijn vriendjes, want ze geven hem snoepjes. Dus blijft hij toch hun vriendje, ook al onthoofden ze mensen. Internationale politiek, altijd goed voor een beter mensbeeld.

‘Geweren, drones, granaten; als je wil doden, koop het dan hier.’  (Al Jazeera)

Journalist Joe Mellor kijkt zijn ogen uit op de grootste wapenbeurs ter wereld, de Defence and Security Equipment International Show in Londen. Hoewel de beurs de Britse wapenindustrie moet promoten, vinden klanten en verkopers uit de hele wereld elkaar op deze gadgetshow van waanzinnig wapentuig. Ook landen met een dubieuze reputatie betreffende mensenrechten. De organisatoren beweren wel enkel en alleen aan landen en klanten te verkopen die verantwoord met wapens omgaan —wat dat ook moge betekenen—, maar de cijfers vertellen iets anders. Zo verkocht Groot-Brittannië in 2015 voor 7.5 miljard wapens aan landen die op hun eigen zwarte lijst staan voor schending van de mensenrechten. Saudi-Arabië kreeg 37 licenties, hoewel het land zowel door Amnesty International als door Human Rights Watch beschuldigd wordt van oorlogsmisdaden in de oorlog in Jemen. Hallo, David Cameron?

‘Dit was geen aanval op een ziekenhuis, maar op de Conventie van Genève.’ (New York Times)

Artsen zonder Grenzen eist een onafhankelijk onderzoek naar het bombardement op het ziekenhuis in Kunduz. Dat de Amerikaanse legertop het doden van ziekenhuispersoneel en patiënten afdoet als collateral damage of een ‘foutje’ is onaanvaardbaar. De Amerikanen proberen de zwarte piet intussen door te schuiven naar de Afghanen, die luchtsteun zouden hebben gevraagd omdat er zich Taliban verscholen in het ziekenhuis. Reden voor AZG-directeur Christopher Stokes om van een oorlogsmisdaad te spreken, want dan is het ziekenhuis doelbewust onder vuur genomen, wat klopt met verklaringen van overlevenden die zeggen dat het meer dan een uur lang werd gebombardeerd, ondanks herhaaldelijke oproepen de aanval te staken. Het ziet er naar uit dat de Amerikaanse legertop stilaan verstrikt raakt in zijn eigen tegenstrijdige verklaringen. Misschien moeten ze een nieuwe woordvoerder nemen. Hallo, David Cameron?

‘Als de klanten ernstige mensen blijken te zijn, is het plutoniumstaal gratis.’ (Associated Press)

Aan het woord is ex-KGB informant Teodor Chetrus, net voor hij opgepakt wordt door de Moldavische politie omdat hij, voor de zachte prijs van 32 miljoen euro per kilo, uranium verkoopt aan een undercover-agent. De Moldavische politie onderschepte samen met de FBI vier deals waarbij Russische bendes radioactief materiaal uit de stock van de ex-USSR verhandelden aan islamitische extremisten. Zo bood een andere verkoper een agent die zich uitgaf voor ISIS-vertegenwoordiger caesium aan, met de garantie dat hij daarmee meerdere stratenblokken kon contamineren. Pikant detail: hun gesprek speelde zich af op het terras van een sushibar-annex-nachtclub in Chisinau en werd opgenomen met microfoons die zaten ingeweven in het hemd van de undercoveragent. Soms lijkt de realiteit wel heel erg op een Bondfilm.

‘Geslachtswissel van Twilight-personages legt zwakke punten van het origineel bloot’ (The Guardian)

Stel je voor dat 007 een vrouw is die in elke film een andere knaap aan haar zijde heeft, seksistische grapjes maakt tegen haar oudere secretaris, Mister Moneypenny, en onder het motto ‘I did it for England’ schaamteloos met knappe jongens slaapt in ruil voor informatie. Bizar, niet? Zo’n omkeertest is een goede lakmoesproef voor seksisme: hoe onconventioneler het ge-genderswapte verhaal aanvoelt, hoe stereotieper het origineel was. Twilight-auteur Stephenie Meyer besloot de proef op de som te nemen en bracht het eerste boek opnieuw uit met omgewisselde  vrouwen- en mannenrollen: meisje Bella en vampier Edward worden jongen Beau en vampier Edythe. Gedaan met de kritiek dat haar vrouwelijke hoofdpersonage te vaak gered moet worden door de mannelijke held; in Life and death: Twilight imagined mag een vrouwelijke vampier een sullig jongetje voor onheil behoeden. Meyer maakt zich sterk dat haar verhaal overeind blijft, want dat het vampirisme en niet het geslacht de bepalende factor is. Waar of niet, een slimme marketingtruc is het zeker.

‘Ze zitten allemaal op France 3. De meerderheid van onze presentatoren zijn presentatrices.’ (Geschrapte campagne voor France 3)

In de oven brandt iets aan. De kinderkamer is een zooitje. Het strijkijzer schroeit door een hemd, de wc-bril staat demonstratief omhoog. Waar is de vrouw des huizes, dat zoiets kan gebeuren? Aha! Die is aan het werk, op France3 natuurlijk, waar het merendeel van de presentatoren presentatrices zijn.   Want dat wou de zender met dit spotje benadrukken: dat ze, in tegenstelling tot veel andere mediabedrijven, bijzonder veel vrouwen in dienst hebben. Helaas was het filmpje zo seksistisch dat het niet eens het scherm haalde; na een storm van protest op Twitter belandde het in de vuilnisbak. #fail

‘Kijk naar de situatie hier! De directeur is een man! De curator is een man!’ (Pompidou, Klara)

Zo uitte Chantal Akerman in 2012 nog haar ongenoegen over de positie van de vrouwen in de kunst tegen Chantal Pattyn bij de opening van haar overzichtstentoonstelling in het Muhka. Deze week stapte de kunstenares uit het leven. Prompt noemde iedereen Akermans ’s lands grootste cineaste. Nooit houden we zoveel van onze landgenoten als wanneer ze net het loodje gelegd hebben. Nochtans is de Wikipediapagina van de regisseuse van  ‘Jeanne Dielman, 23 quai du Commerce, 1080 Bruxelles’ en ‘Je, tu, il, elle’ al even minimalistisch als haar films; haar leven staat er samengevat in drie strakke lijntjes. Beetje weinig voor een vrouw die de vooral door mannen geschreven filmgeschiedenis grondig door elkaar schudde. Maar alleen wie van slechte wil is, durft daar seksisme in te zien.

‘Je dag goed beginnen? Lees eens een necrologie.’ (De Correspondent)

Als een leven van soms wel negentig jaar tot negentig regels is teruggebracht, blijft alleen de essentie over, stelt Ernst-Jan Pfauth. Precies daarom is het lezen van In Memoria een prima ritueel om de dag mee te beginnen: het herinnert je aan je eigen sterfelijkheid en motiveert je zo te doen wat je echt wil voor het te laat is. Bovendien zijn necrologieën meestal gewijd aan bijzondere stervelingen, en leer je dus interessante mensen kennen van wie je nog nooit gehoord had. Zoals Chantal Akerman. Benieuwd hoeveel Belgen deze week voor het eerst een film van haar bekijken. Of zouden we tegen de tijd dat we ’s avonds thuiskomen alweer geheel zijn afgeleid door de waan van de dag?