tussen waan en wereld #CCDEEENHOORN

Okt 2021, CC Sint-Niklaas — Een dementerende man wordt achtergelaten in een bejaardentehuis en verdwaalt daar in een surrealistische wereld waarin werkelijkheid, angst en fantasie al te naadloos in elkaar overlopen. Maar hoe pijnlijk de beelden ook zijn, toch lach je, want de humor wringt zich willens nillens naar de oppervlakte. Net als de verbazing, want dansers tuimelen van de ene fysiek onmogelijke pose in de andere. Zo herinner ik me Vader van Peeping Tom. Nu is er Kind, het derde deel van het drieluik. En ook deze keer nemen de makers je mee voor een trip langs de rafelranden van het onderbewuste, naar een vreemd donker woud waarin een te groot meisje op een te kleine fiets rondwaart, opgroeit en de grenzen van goed en kwaad aftast. Is het een vreemde droom of een duister sprookje?

Naadloos gaat het beeld over naar zwart-wit. Terwijl de regen bij bakken neervalt uit de hemel, dwaalt de concièrge van een krankzinnigengesticht door de gangen. Onder de patiënten bevindt zich zijn vrouw, gek geworden door de mishandelingen van haar man; dat hij haar nu verpleegt, is zijn vorm van boetedoening. Maar gaandeweg raakt ook zijn geest in de war en droom, nachtmerrie en realiteit verdringen elkaar en buitelen in expressionistische beelden door elkaar heen. A page of madness van de Japanse regisseur Kinugasa was al een cultfilm in 1926, omwille van de scherpe kritiek op de omgang van de maatschappij met geesteszieken. Componist Daan Janssens verving de stem van de traditionele verteller door een nieuwe soundtrack voor Revue Blanche en sopraan Lore Binon: speakers omsluiten het publiek, ontsnappen is onmogelijk.

Het is maar een greep uit de voorstellingen die vorig seizoen (in dat vreemde jaar waarin wij allen tussen waan en wereld dwaalden, en er tussen droom en daad wetten in de weg stonden, en praktische bezwaren) werden geannuleerd en nu gelukkig opnieuw geprogrammeerd. Er zijn er meer. Er zijn er vele.

Kiest u zelf maar. Wat u wilt zien, dit seizoen. U mag het goed of slecht vinden, luid applaudisseren of verstild toekijken. Als uw hartslag maar weerklinkt, in het donker, en mee de puls van de voorstelling vormt. Als we uw ademhaling maar horen, op scène: versneld of ingehouden, of uw zuchten en uw bulderlach. Als we de spanning maar voelen in de zaal, de ontroering of de ergernis. Want dat alles is theater. En dans. En muziek. Dat hebben wij gemist, de afgelopen maanden, tijdens al die livestreams waarbij we enkel werden bekeken door het zwarte, zwijgende oog van de camera. We bleven wel spelen, zodat u kon blijven kijken, thuis, maar allemaal stelden we hetzelfde vast: dat zwarte gat zuigt energie en geeft niets terug. Net dat is anders met een live publiek: zelfs als je alles geeft, ben je na de voorstelling niet uitgeput, maar opgeladen. Dankzij de energie die in de zaal hangt. De elektriciteit die opgewekt wordt door de frictie tussen speler en kijker, maker en toeschouwer. Zonder publiek geen voorstelling.