#mensenkijken1
Het interview was leuk. En het ging vlot. En dus sneller dan verwacht. Toen hadden we nog een uurtje over allebei. Hij tot de fotograaf kwam, ik tot ik naar mijn volgende afspraak moest. We wilden die tijd allebei zoekmaken in hetzelfde café. Een tafeltje opschuiven leek ons onnozel, dus namen we allebei ons boek. En nog een koffie. Begonnen te lezen. En keken na één pagina allebei tegelijk onzeker op.
Hoeveel stilte mag er vallen tussen vreemden? Kan je wel zo ongegeneerd zitten lezen in het bijzijn van een onbekende? Word je niet verondersteld sociaal gedrag te ontplooien?
‘Doe maar, hoor. Dit is sowieso een beetje zoals na een one-night-stand samen ontbijten.’
‘En bedenken dat je de ander nooit zijn naam gevraagd hebt, maar nu is het echt te laat om dat nog te doen.’
Hij lachtte. Lachen is altijd een goed teken. Dus keken we allebei weer naar ons boek & lazen verder. Helemaal ontspannen. En toen ik opstond & wegging, ging hij ook aan een ander tafeltje zitten. Alsof ik de huissleutel had meegenomen.